Schindler’s List – Η Λίστα του Σίντλερ (1993)

Xrysoi > Δράμα

Από τις κορυφαίες στιγμές στην ιστορία του αμερικανικού κινηματογράφου αλλά και του σκηνοθέτη Στίβεν Σπίλμπεργκ. Αν με ρωτήσετε ποιες ταινίες μου έρχονται στον νου ακούγοντας την λέξη Ολοκαύτωμα, τρεις είναι που βρίσκονται πρώτες στην λίστα μου. Πρώτη, φυσικά, η ”Λίστα του Σίντλερ”. Ακολουθούν, στην δεύτερη και τρίτη θέση αντίστοιχα, ”Ο πιανίστας” και ”H ζωή είναι ωραία” του Ρομπέρτο Μπενίνι. Αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο από όλα στην ταινία του Σπίλμπεργκ είναι η σκόπιμη χρήση της ασπρόμαυρης φωτογραφίας και η χρήση κανονικού χρώματος μόνο στα σημεία όπου βλέπουμε την αισιοδοξία να ξεπροβάλλει καθώς και στην τελευταία σκηνή. Ο Λίαμ Νίσον, στον ρόλο του στρατηγού Σίντλερ συγκλονίζει με την ερμηνεία του καθώς και με την τρυφερή πλευρά του χαρακτήρα του. Ο μονόλογος του, όταν πλέον κηρύσσεται η λήξη του Πολέμου είναι πραγματικός καταπέλτης. Δεύτερος που ξεχωρίζει, όσο και αν σας φαίνεται περίεργο, δεν είναι ο Ράλφ Φάινς, στον ρόλο του μοχθηρού στρατηγού Άμον Γκέθ, αλλά ο Μπέν Κίνγκσλει, στον ρόλο ενός γραμματέα του Σίντλερ. Ο συγκεκριμένος χαρακτήρας σε αγγίζει κατ’ ευθείαν στην καρδιά κι ας μην είναι και ακριβώς πρωταγωνιστικός. Τρίτη καλύτερη ερμηνεία, λοιπόν, δίνει ο Ράλφ Φάινς. Ψυχρός, εμετικός, σίγουρα όπως ακριβώς τον είχε φανταστεί ο σκηνοθέτης-και που στην πραγματικότητα ήταν. Ο χαρακτήρας τους υπερβολικά δαιδαλώδης. Εκεί που είναι έτοιμος να κάνει ερωτική εξομολόγηση στην υπηρέτρια του, να φανταστείτε, τον πιάνει το ανάποδο του και την κάνει τουλούμι στο ξύλο! Ευτυχώς, για τον κόσμο, αυτός ο άνθρωπος είχε το τέλος που του άξιζε λίγο μετά την λήξη του Β’ Π.Π. Πολλοί χαρακτήρισαν την ταινία προπαγάνδα του Σπίλμπεργκ (που είναι Εβραίος) υπέρ των Εβραίων. Η αλήθεια είναι πως η ταινία, αφού ασχολείται με την ιστορία του Σίντλερ, παίρνει ξεκάθαρα το μέρος των Εβραίων παρουσιάζοντας τους Γερμανούς ως αδίστακτους φασίστες. Σίγουρα οι τελευταίοι φέρθηκαν με άκρως φασιστικό τρόπο αυτήν την περίοδο της Ιστορίας και οι Εβραίοι τράβηξαν τα πάνδεινα από αυτούς. Με λίγα λόγια η ταινία παρουσιάζει πιστά αυτό ακριβώς που αναλύσαμε παραπάνω. Αν θα θέλαμε να μιλήσουμε για προπαγάνδα, όμως, θα εστιάζαμε στο γεγονός ότι ο Σπίλμπεργκ κάνει επίκληση στα συναισθήματά μας (ένα από τα μεγαλύτερα μέσα προπαγάνδας είναι το να συγκινήσεις τον άλλον). Αν μας βάζανε εμάς να σκηνοθετήσουμε ιστορίες της δικής μας Κατοχής νομίζετε πως δεν θα αντιμετωπίζαμε με την ίδια έχθρα τους Γερμανούς; Ως προς το σύνολό της είναι μια άκρως άρτια παραγωγή που παρά την τρίωρη διάρκειά της παρακολουθείται σχεδόν σε όλα της τα σημεία με μεγάλο ενδιαφέρον. Σπουδαία σκηνοθεσία, ερμηνείες και διεύθυνση φωτογραφίας. Η ταινία κέρδισε τα παρακάτω Όσκαρ : Καλύτερης ταινίας, καλύτερης σκηνοθεσίας, καλύτερου σεναρίου, καλύτερης φωτογραφίας, καλύτερης μουσικής, καλύτερου μοντάζ, καλύτερης μουσικής και καλύτερης καλλιτεχνικής διεύθυνσης.